Ruch a dysleksja


Ruch a dysleksja


  Dysleksja określana jest często jako “ślepota słowna”. Dyslektycy cierpią jednak na wiele innych przypadłości np.: kłopoty z koncentracją, zaniki pamięci, kłopoty z koordynacją ruchową i niską samooceną. Często nie odnoszą sukcesów w szkole. Są wśród nich dzieci zahamowane, lękliwe, nieśmiałe, ale również żywe, niespokojne, nadruchliwe.
 Jako przyczyny dysleksji podaje się zaburzenia procesów myślenia. Obecnie rewiduje się ten pogląd. W Wielkiej Brytanii powstał ośrodek D.D.A.i T.CENTER badający przyczyny dysleksji. Wysunięto tezę, że powodem dysleksji są zaburzenia funkcjonowania móżdżku, a nie tylko zaburzenia procesów myślenia. Odkryto związek między opóźnieniem rozwoju móżdżku a zaburzeniami równowagi.
  W D.D.A.i T. CENTER poddano grupę dyslektyków badaniom określającym zdolność koordynacji ruchowej, równowagi ciała, zdolność zapamiętywania, poziom umiejętności czytania i pisania oraz wykonywania ruchów precyzyjnych. Następnie przez pół roku grupa wykonywała ćwiczenia stymulujące móżdżek dwa razy dziennie przez 10 minut. Ćwiczono równowagę i koncentrację wzrokowo – ruchową. Były to proste ćwiczenia np:
· leżenie lub siedzenie na dużej piłce
· leżenie lub siedzenie na dużej piłce z zadaniem dodatkowym np.: wznos ramion w górę, w przód, skierowanie wzroku w sufit itp.
· rzucanie woreczkiem dokładnie na środek ściereczki położonej przed ćwiczącym
· ćwiczenia paluszkowe np.: dotykanie kciukiem kolejno każdego palca
· marsze w miejscu z wysokim unoszeniem kolan
· marsze robota
· przerzucanie woreczka z ręki do ręki
· marsze wokół krzesła z jednoczesnym patrzeniem w sufit
· bieg dookoła krzesła wzrok skierowany przed siebie
· bieg w miejscu przez 1 minutę
· bieg i rzut woreczka
· przekładanie woreczka z ręki do ręki pod naprzemiennie unoszonym kolanem
· stanie na chybotliwym podłożu

Ćwiczenia te stymulowały ucho wewnętrzne i móżdżek. Po półrocznym okresie ćwiczeń pięćdziesięcioro dzieci poprawiło umiejętność czytania trzykrotnie w stosunku do grupy zwykłych uczniów. Zaobserwowano również postępy w umiejętności pisania, wzrost pewności siebie. Bardzo poprawiła się równowaga, precyzyjność ruchów oraz koordynacja wzrokowo-ruchowa.
  Po ćwiczeniach stymulujących móżdżek objawy dysleksji znacznie się cofnęły lub zanikły w okresie półrocznym. Jest to jeszcze jeden dowód na to, że nie można oddzielić psychiki od fizyczności; kształcenia umysłu od kształcenia ciała. 
 W procesie edukacji dziecka warto kierować się zasadami rozwoju motorycznego. Wraz z wiekiem dziecka zachodzą w rozwoju motorycznym zmiany. W okresie łonowym i noworodkowym występują ruchy błędne, stopniowo stają się celowe. W 2-3 roku życia dziecko uzyskuje wyprostną postawę ciała, doskonali mowę i chód. W wieku 5 lat przeżywa pierwsze apogeum ruchowe. Coraz większą rolę odgrywa mowa jako bodziec wyzwalający ruchy. W wieku wczesnoszkolnym dziecko opanowuje kombinacje różnych form ruchu (np. bieg i rzut). W wieku między 10 a 12 rokiem życia dziecko przeżywa drugie apogeum ruchowe. Nadpobudliwość ruchowa jest zastąpiona ekonomią i celowością ruchów, dziecko panuje nad ciałem. W okresie dojrzewania płciowego następuje spadek koordynacji ruchowej, celowości i precyzji ruchów, wzmożenie napięcie mięśni.
  Pierwszym instrumentem służącym do mierzenia zdolności ruchowych była “skala metryczna” opracowana przez rosyjskiego fizjologa N. Oziereckiego z pomocą J. Gurewicza.
  Dla określenia “inteligencji motorycznej” Ozierecki wyróżnił następujące komponenty:
· koordynację statyczną,
· koordynację dynamiczną rąk,
· koordynację dynamiczną ogólną,
· szybkość ruchów,
· zdolność do wykonywania ruchów jednoczesnych,
· precyzję ruchów.
  Stosując ten test można dokładnie określić poziom koordynacji ruchowej u dzieci w różnym wieku. Jednak nawet dokładna obserwacja dziecka w ruchu pozwala na ogólną ocenę koordynacji. Zachęcam bardzo do takich obserwacji. Możemy w ten sposób określić i wskazać „potencjalnych dyslektyków”. I tak: 
   
   W wieku niemowlęcym (do około 1 roku życia) sprawdzamy czy dziecko ma trudności:
· z raczkowaniem,
· z utrzymaniem równowagi podczas siedzenia i stania w podporze pod koniec 1r.ż. 
 
   W wieku poniemowlęcym (2-3 rok życia) sprawdzamy czy dziecko:
· ma trudności utrzymaniem równowagi,
· czy późno zaczęło chodzić i biegać,
· czy często się wywraca,
· czy ma kłopoty z myciem rąk, jedzeniem łyżką, zapinaniem dużych guzików,
· czy potrafi zbudować wieżę z klocków.

W wieku przedszkolnym (3-5 lat) obserwujemy:
· równowagę, lekkość biegu, chodzenie po odwróconej ławeczce, jazdę na trzykołowym rowerku,
· sprawność rąk – czy dziecko potrafi sznurować buty, zapinać małe guziki,
· czy dziecko wyraźnie preferuje jedną z rąk,
· orientację w schemacie ciała i przestrzeni. 

W wieku “zerówkowym” (6-7 lat) oceniamy:
· sprawność dziecka – jak biega, skacze, chodzi po linii, jeździ na rowerze, stoi na jednej nodze, wykonuje ćwiczenia gimnastyczne,
· chęć do wzięcia udziału w zabawach ruchowych,
· orientację w schemacie ciała i przestrzeni

W wieku „wczesnoszkolnym” (7 – 10 lat) oceniamy:
· jak dziecko wykonuje ćwiczenia gimnastyczne, asymetryczne, acykliczne
· jak zapamiętuje sekwencję ruchów ciała najlepiej ze zmianą położenia ciała w przestrzeni
· chęć do wzięcia udziału w zabawach ruchowych

Istotnym czynnikiem koordynacji ruchowej jest orientacja w schemacie ciała oraz przestrzeni. Świadomość ciała ma swoje źródło w doznaniach pochodzących z różnych zmysłów. Świadomość ciała i przestrzeni rozwija się intensywnie w okresie wczesnego dzieciństwa, aby w dojrzałej formie stać się podstawą kształtowania się złożonych czynności psychoruchowych takich jak mowa, czytanie, pisanie, liczenie. Kompetencje te decydują o czynieniu postępów w nauce szkolnej.
  Współcześnie można zaobserwować zastępowanie kontaktu osobistego z rodzicami przez różnego rodzaju zabawki, urządzenia (chodziki itp.), telewizję, komputery. Trzeba pamiętać jednak o tym, że żadna najbardziej „pomysłowa” zabawka nie zastąpi kontaktu osobistego, prostego gestu i ciepłego słowa. W prosty sposób można prawidłowo ukształtować ciało i umysł, ułatwić dziecku funkcjonowanie w rzeczywistości szkolnej.
  Chcę przybliżyć nauczycielom, wychowawcom i rodzicom nowoczesną terapię dysleksji, która nic nie kosztuje i jest bardzo prosta do przeprowadzenia. Wierzę, że wprowadzenie codziennych ćwiczeń koordynacyjnych i równoważnych do planu zajęć w przedszkolach i szkole może zapobiec późniejszym problemom edukacyjnym. Zachęcam również nauczycieli wychowania fizycznego i terapii pedagogicznej do stosowania ćwiczeń koordynacyjnych i równoważnych. Ważne jest by codzienne zajęcia ruchowe zawierały również zabawy ruchowe i tańce. Pragnę zachęcić do wspólnych zabaw przy muzyce, ze śpiewem podkreślając znaczenie wielozmysłowego oddziaływania na dziecko.
  Wszelkie zabawy ruchowe z piosenką, opowieści ruchowe, rymowanki, wyliczanki, proste stare zabawy podwórkowe np. gra w klasy wpływają zbawiennie na prawidłowy i harmonijny rozwój dziecka.

Nie żałujmy dzieciom ruchu, nie ograniczajmy wyrażania emocji ruchem ciała. Psychika i fizyczność są nierozłączne i przenikają się. Zaniedbywanie którejkolwiek ze sfer może zniszczyć delikatną i misterną konstrukcję człowieka.

czyli o działaniach prozdrowotnych w Przedszkolu Samorządowym nr 26 Integracyjnym w Białymstoku
 
Witamy!
 
Witam Państwa na stronce poświęconej działaniom prozdrowotnym na rzecz dzieci w wieku przedszkolnym. Mam na myśli wszelkie zabiegi związane z rozwojem psychoruchowym oraz mowy, które wbrew pozorom idą ze sobą w bliskiej parze. Zainteresowanych zachęcam do lektury, a rodziców naszych przedszkolaków do wirtualnego współuczestniczenia w życiu swoich pociech.
U.J.
Ruch
 
Dzieci są jak zegary; nie można ich tylko nakręcać, trzeba pozwolić im również chodzić.
Jean Paul
Warto zajrzeć
 
www.akademia-podlasiaka.pl.tl
www.blizejprzedszkola.pl
www.masgutovainstitute.com
www.i-s.com.pl
 
Stronę ogląda 88960 odwiedzający (174971 wejścia)
Ta strona internetowa została utworzona bezpłatnie pod adresem Stronygratis.pl. Czy chcesz też mieć własną stronę internetową?
Darmowa rejestracja